Dzis post rozgoryczony!

Tak.
Oglądając ostatnio relację z kolejnego podwórka bloku w którym zostało skrzywdzone dziecko, maleńskie dziecko zakołatała mi się w głowie myśl. Brutalna, że dzieci nie są owocem miłości, a przypadku! Ilu ludzi czaka na potomstwo latami, pragnie dać życie, a nie może, a ilu to przychodzi z banalną łatwością. Nie chcę porównywać środowisk w których dzieci jest jak na lekarstwo, a tych w których brakuje łóżek by wszystkich pomieścić.  Jako matka, wiem jak można kochać jak bardzo, bardzo mocno, ile pracy i siły kosztuje wychowanie człowieka, ile bólu jest w stanie znieść człowiek by dać życie! Zarówno fizycznie jak i psychicznie! Nie wiem tylko dlaczego świat skonstruowany jest tak, że często\ daje tym którzy nie potrafią docenić, a poskąpi tym którzy tak bardzo chcą. Dlaczego? Nie wiem, ale bywa i tak.
Spotykam dziewczynę, w ciąży pchającą wózek z półrocznym berbeciem, krzyczącą na dwójkę pozostałych płaczących i wlokących się za nią dzieciaczków. Każde dziecię z innym adonisem! Jej dawny blask zgasł, zmieniła się od ostatniego spotkania. I co gratulować?
Chwalę dzieciaki zagaduję, wyjmuję po lizaku kupionym dla Moich. Uśmiechają się, zawstydzają, starszy dziękuje.
 -Wiesz bez pracy jestem, kolejne w drodze,  nie mam czasu, nie mam szczęścia, ale mam ich! Tu rośne Zosia! - podnoszę oczy na dziewczynę, i widzę radość w jej oczach. Obok głośne mlaskanie i sprawdzanie ile jeszcze lizaka zostało komu. Żegnam się, spieszy się. Życzy zdrówka, wymienimy się pozdrowieniem. Nie widziałam jej 5 lat!

A ja nadal nie rozmumiem jak można krzywdzić niespełna roczne dziecko!